Πλήρες άρθρο

Τα σύγχρονα εκπαιδευτικά προγράμματα για την απόκτηση της ειδικότητας στην Ψυχιατρική οφείλουν να ακολουθούν την εξέλιξη της ψυχιατρικής επιστήμης τόσο στο σκέλος της προστιθέμενης γνώσης για τις ψυχικές διαταραχές και τη θεραπεία τους όσο και στο σκέλος της άσκησης της ψυχιατρικής στο ποικίλο φάσμα των σύγχρονων ψυχιατρικών υπηρεσιών. Στην Ελλάδα το θεσμικό πλαίσιο για την ψυχιατρική εκπαίδευση στην ειδικότητα έχει καθυστερήσει να εκσυγχρονισθεί και να εναρμονισθεί με τις ευρωπαϊκές προδιαγραφές. Καλύπτεται κυρίως από το ΠΔ. 415/94 που περιγράφει ακροθιγώς τον χρόνο ειδίκευσης στην ψυχιατρική και τα χρονικά διαστήματα της κλινικήςΤα σύγχρονα εκπαιδευτικά προγράμματα για την απόκτηση της ειδικότητας στην Ψυχιατρική οφείλουν να ακολουθούν την εξέλιξη της ψυχιατρικής επιστήμης τόσο στο σκέλος της προστιθέμενης γνώσης για τις ψυχικές διαταραχές και τη θεραπεία τους όσο και στο σκέλος της άσκησης της ψυχιατρικής στο ποικίλο φάσμα των σύγχρονων ψυχιατρικών υπηρεσιών. Στην Ελλάδα το θεσμικό πλαίσιο για την ψυχιατρική εκπαίδευση στην ειδικότητα έχει καθυστερήσει να εκσυγχρονισθεί και να εναρμονισθεί με τις ευρωπαϊκές προδιαγραφές. Καλύπτεται κυρίως από το ΠΔ. 415/94 που περιγράφει ακροθιγώς τον χρόνο ειδίκευσης στην ψυχιατρική και τα χρονικά διαστήματα της κλινικήςάσκησης στα εκπαιδευτικά αντικείμενα. Η παρούσα μελέτη αφορά στη συγκριτική παρουσίαση της εκπαίδευσης στην ειδικότητα της Ψυχιατρικής σε δύο διακριτές περιόδους (2000 vs 2014). Ήδη το 2000, ηψυχιατρική εκπαίδευση στη χώρα μας παρουσίαζε σημαντικές διαρθρωτικές αδυναμίες. Όλοι οι τομείς στους οποίους αποτιμάται η εκπαίδευση (κλινική εμπειρία, θεωρητική και ψυχοθεραπευτική εκπαίδευση) παρουσίαζαν μεγάλες αποκλίσεις και περιορισμένες δυνατότητες σύγκλισης με τις ευρωπαϊκές προδιαγραφές υπό το υφιστάμενο πλαίσιο. Σημαντική εξαίρεση αποτελούσαν συγκεκριμένες πανεπιστημιακές κλινικές, με τον κύριο όγκο όμως των μελλοντικών ψυχιάτρων της χώρας να υπολείπεται σε εκπαιδευτικές παροχές. Δεκαπέντε χρόνια αργότερα και υπό το βάρος των συνεπειών της οικονομικής κρίσης,το θεσμικό πλαίσιο δεν έχει αλλάξει και η γενική κατάσταση φαίνεται να έχει επιδεινωθεί δραματικά. Ο αριθμός των εκπαιδευτικών κέντρων πλήρους ειδίκευσης και ο αριθμός των ψυχιάτρων που εκπαιδεύονται αυξήθηκε, ακολουθώντας αντιστρόφως ανάλογα τον αριθμό των ειδικευμένων ψυχιάτρων που απασχολούνται στα νοσοκομεία της χώρας που μειώθηκε δραστικά λόγω των περιοριστικών μέτρων στιςπροσλήψεις προσωπικού. Σχεδόν όλοι οι δείκτες της εκπαίδευσης παρουσιάζουν επιδείνωση αλλά κυρίως ο τομέας των θεωρητικών προγραμμάτων εκπαίδευσης παρουσιάζει τη δραματικότερη υποβάθμιση.Σημαντική εξαίρεση αποτελεί η καταγραφείσα προσπάθεια αρκετών εκπαιδευτικών κέντρων σήμερα, να εκπονήσουν εκπαιδευτικά προγράμματα συνεργαζόμενα με άλλες ψυχιατρικές υπηρεσίες χωρίς τηναντίστοιχη νομοθετική πρόνοια καθώς και η αύξηση του αριθμού των εκπαιδευτικών κέντρων που υιοθετούν θεσμοθετημένες διαδικασίες παρακολούθησης της εκπαιδευτικής διαδρομής του ειδικευομένου.Οι διαχρονικοί περιορισμοί όμως που καταγράφονται, επισημαίνουν την αδυναμία των νοσοκομείων ή των ψυχιατρικών κλινικών να αναπτύξουν αυτοτελώς και αυτόνομα εκπαιδευτικά προγράμματα που ναανταποκρίνονται με επάρκεια στις απαιτήσεις της σύγχρονης κλινικής και θεωρητικής ψυχιατρικής εκπαίδευσης. Η οικονομική κρίση και οι πιεστικές πλέον αλλαγές που απαιτούνται για την έξοδο από αυτή,δημιουργούν σήμερα περισσότερο από ποτέ τις κατάλληλες προϋποθέσεις για την αναμόρφωση του εκπαιδευτικού πλαισίου για την ειδίκευση στην ψυχιατρική, λαμβάνοντας υπόψη, τους περιορισμούς, τιςδυνατότητες και τις μελλοντικές προσδοκίες του συστήματος ψυχικής υγείας της χώρας μας.

Λέξεις ευρετηρίου: Ψυχιατρική εκπαίδευση, ειδικότητα Ψυχιατρικής, εκπαιδευτικά προγράμματα, ειδίκευση, ευρωπαϊκές προδιαγραφές.

Μ. Μαργαρίτη, Χ. Παπαγεωργίου (σελίδα 111) - Πλήρες άρθρο