Σκοπός της παρούσας μελέτης ήταν η διερεύνηση των επιδημιολογικών δεδομένων όσον αφορά στην ακούσια ψυχιατρική νοσηλεία ανηλίκων ασθενών καθώς και η παρουσίαση των σχετικών βιοηθικών και δεοντολογικών ζητημάτων που αναδύονται γύρω από αυτή. Εξετάστηκαν προσεκτικά τα ιατρικά αρχεία 131 ακούσιων ψυχιατρικών νοσηλειών παιδιών και εφήβων που εισήχθησαν κατόπιν εισαγγελικής παραγγελίας προς εξέταση κατά το χρονικό διάστημα 2005-2014. Οι εξεταζόμενες μεταβλητές αφορούσαν στον τόπο καταγωγής, τον τόπο διαμονής των ανηλίκων μετά το εξιτήριο, τη διάρκεια ενδονοσοκομειακής παραμονής, τη διάγνωση εξόδου, το ποσοστό παρουσίασης των ανηλίκων σε αστυνομικές και άλλες αρχές πριν από τη νοσηλεία τους και τα αποτελέσματα της νευροψυχολογικής αξιολόγησης (WISC II). Τα δεδομένα αναλύθηκαν μέσω του SPSS (Στατιστικό Πακέτο για τις Κοινωνικές Επιστήμες). Η μέση ηλικία των ανηλίκων ήταν 14,19 έτη (με αναλογία αρρένων: θηλέων 1,6:1). Αρχικά, πιθανότατα λόγω παραγόντων που αφορούσαν στην οργάνωση, διαπιστώθηκε υψηλό ποσοστό επίπτωσης στις ακούσιες εισαγωγές [πενταετείς περίοδοι (2005-2009):(2010-2014) με αναλογία 1:1,85], οι οποίες, ωστόσο, θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί σε ένα σύστημα υγειονομικής περίθαλψης με μεγαλύτερη εξατομίκευση προς τον ασθενή. Είναι πολύ πιθανό ότι τα κριτήρια που χρησιμοποιήθηκαν για τη λήψη αποφάσεων υπέρ της ακούσιας εισαγωγής να ήταν δυσαναλόγως γενικευτικά. Παράλληλα, παρατηρήθηκε ότι κατά την περίοδο 2010-2014, παρά την αύξηση του ποσοστού των εισαγγελικών παραγγελιών προς εξέταση, σημειώθηκε μείωση της διάρκειας της ακούσιας νοσηλείας των ανηλίκων στα ψυχιατρικά τμήματα των νοσοκομείων σε σύγκριση με την περίοδο 2005-2009 [διάρκεια νοσηλείας ανά πενταετία (2005-2009):(2010-2014) αναλογία; 2,33:1]. Επιπλέον, η οικογένεια βρέθηκε να ασκεί πιθανόν σημαντική επιρροή στη λήψη αποφάσεων  για την ακούσια νοσηλεία. Επίσης, η αποτελεσματικότητα της υποχρεωτικής ψυχιατρικής νοσηλείας ανηλίκων διαπιστώθηκε πως εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το είδος της υποκείμενης ψυχικής διαταραχής. Από αυτή τη σκοπιά, τα χαμηλά ποσοστά υποτροπής (7,6%) έδειξαν ότι το μέτρο της ακούσιας νοσηλείας ήταν απαραίτητο και αποτελεσματικό. Παρατηρήθηκε επίσης ότι, πέρα από την ανάγκη για θεραπευτική παρέμβαση, η βραχυπρόθεσμη απομάκρυνση του ανηλίκου από το οικογενειακό πλαίσιο ήταν μια ενδεχομένως ανακουφιστική στρατηγική τόσο για το παιδί όσο και για την οικογένεια. Το άρθρο τονίζει τον ρόλο των πολλαπλών φορέων στη λήψη αποφάσεων (γεγονός συνεπάγεται τη διαδικασία κοινής λήψης αποφάσεων ως αναπόσπαστο στοιχείο της παροχής ψυχιατρικής υγειονομικής περίθαλψης σε ανηλίκους) για τη διευκόλυνση της λήψης απόφασης για την ακούσια εισαγωγή στην παιδοψυχιατρική κλινική σύμφωνα με την αρχή της αναλογικότητας και με
σεβασμό στην αυτονομία του κάθε ασθενούς.

Λέξεις ευρετηρίου: Ακούσια νοσηλεία, βιοηθική, ψυχιατρική παίδων, αυτονομία, λήψη αποφάσεων, εισαγγελική παραγγελία.

Π. Βούλτσος, Ε. Τσαμαδού, Μ.-Β. Καρακάση, Ν. Ράικος, Π. Παυλίδης (σελίδα 129)

Πλήρες άρθρο σε pdf (Αγγλικά)