Οι επιθυμίες των ασθενών που “υποφέρουν” σχετικά με την επιτάχυνση του θανάτου τους μέσω ευθανασίας ή αυτοκτονίας με τη βοήθεια γιατρού, που προκλήθηκαν από προσωπικά, ψυχολογικά, κοινωνικά και άλλα κίνητρα, γίνονται όλο και πιο συχνές. Αυτό εγείρει αντιπαραθέσεις και σηματοδοτεί προκλήσεις τόσο στην επιστημονική κοινότητα όσο και στο κοινό. Σκοπός αυτής της μελέτης  ήταν να διερευνήσει τις στάσεις  ιατρών απέναντι στην ευθανασία και η συσχέτιση τους με την πνευματικότητα. Το τελικό δείγμα περιελάμβανε 93 ειδικούς ιατρούς (64,5% άνδρες), των οποίων οι στάσεις αξιολογήθηκαν χρησιμοποιώντας την κλίμακα στάσης ευθανασίας (EAS) και την κλίμακα καθημερινής πνευματικής εμπειρίας (DSES). Οι στάσεις και οι ιατρών συσχετίζονται με την ειδικότητά τους (p = 0,037), τα χρόνια επαγγελματικής εμπειρίας (p = 0,037), καθώς και τον αριθμό των τελικώς ασθενών που φρόντισαν και πέθαναν τους τελευταίους 12 μήνες (p = 0,016). Οι ογκολόγοι και άλλοι ιατροί με παρόμοια ειδικότητα, με μεγαλύτερη κλινική εμπειρία, που θεραπεύουν περισσότερους ασθενείς τελικού σταδίου είναι αντίθετοι στις παραπάνω πρακτικές. Η πνευματικότητα, που εκτιμάται με την κλίμακα Daily Spiritual Experience Scale –DSES, σχετίζεται με αρνητική στάση απέναντι στην ευθανασία (p <0,001). Τέλος, έχει επισημανθεί ένα σημαντικό κενό στην εκπαίδευση των ιατρών σχετικά με τη διαχείριση των ασθενών σε τελικό στάδιο. Οι ιατροί αντιτίθενται στην ευθανασία ενώ απαιτείται η απόκτηση ικανοτήτων στη φροντίδα στο τέλος της ζωής τους, προκειμένου να εκπληρώσουν τις τρέχουσες και μελλοντικές απαιτήσεις του επαγγέλματός τους στον τομέα της παρηγορητικής φροντίδας.

ΛΕΞΕΙΣ ΕΥΡΕΤΗΡΙΟΥ: Ευθανασία, στάσεις ιατροί, πνευματικότητα.

Μαρία Μαλλιαρού, Βασίλειος Τζενετίδης, Ιοκάστη Παπαθανασίου, Κυριακή Βουρδαμή, Νικόλαος Τζενετίδης, Αθανάσιος Νικολέντζος, Παύλος Σαράφης

Πλήρες Άρθρο σε pdf (Αγγλικά)