Η φιλοσοφική παιδεία στο ψυχιατρικό πλαίσιο αντιμετωπίζεται παραδοσιακά ως μία εξωψυχιατρική ή μετα-ψυχιατρική δραστηριότητα, που συχνά δε θεωρείται άμεσα συνδεόμενη με την έκβαση των ψυχιατρικών θεραπευτικών παρεμβάσεων. Εντούτοις, η φύση της πρώτης ύλης της ψυχιατρικής (η ψυχοπαθολογία του προσώπου), η υφιστάμενη κατάσταση της ψυχιατρικής επιστημονικής γνώσης και έρευνας, και το ατελέσφορο πολλών ψυχιατρικών θεραπευτικών παρεμβάσεων επιβάλλουν προβληματισμό γύρω από νέες οντολογικές, γνωσιολογικές/επιστημολογικές και ηθικές κατευθύνσεις, που θα μπορούσαν να εμπλουτίσουν την ψυχιατρική φιλοσοφική σκέψη και να καταστήσουν αποτελεσματικότερη την ψυχιατρική θεραπευτική πράξη. Στα πλαίσια ενός ρεαλιστικού εμπειρισμού, στην προοπτική της αναθεώρησης των διαγνωστικών εγχειριδίων που χρησιμοποιούνται σήμερα (του DSM-IV και του ICD-10), ως επίκεντρο της σχετικής προβληματικής προβάλλεται η σχέση ιατρού-ασθενή. Αυτή θέτει ζητήματα οντολογικά (διαγνωστικά, νοσογραφικά), επιστημολογικά (πλαίσια, όρια, μέθοδοι της ψυχιατρικής γνώσης) και ηθικά (ηθική σημασία της ποιότητας/πληρότητας της σχέσης ιατρού-ασθενή αναφορικά με την έκβαση των εφαρμοζόμενων θεραπευτικών μέσων), τα οποία η παραδοσιακή βιοϊατρική –ειδικότερα, η ψυχιατρική– φιλοσοφία προς το παρόν είτε έχει παραθεωρήσει είτε έχει αντιμετωπίσει επιφανειακά. Σε αυτά τα συμφραζόμενα παρέχονται προς συζήτηση προτάσεις ανανέωσης της σχετικής έρευνας μέσω της ανάδειξης νέων ερευνητικών προσανατολισμών στην κατεύθυνση της βελτιστοποίησης της ψυχιατρικής πράξης.