Η Ιδεοψυχαναγκαστική Διαταραχή (ΙΨΔ) εμφανίζεται στα παιδιά στην ηλικία των 7–12 χρόνων και μένει συχνά αδιάγνωστη κατά την παιδική ηλικία. Ο επιπολασμός της πρέπει να κυμαίνεται μεταξύ 0,6% και 1%, έχει δε μεγάλη συννοσηρότητα με κάποιες διαταραχές, ιδιαίτερα με χρόνια τικ και το σύνδρομο Tourette. Ο επιπολασμός της ΙΨΔ ενηλίκων είναι παρόμοιος. Το ένα τρίτο των ενηλίκων, ή κατ’ άλλους το 50% αυτών, παρουσιάζουν τη νόσο από την παιδική ηλικία. Συννοσηρότητα υπάρχει στο 75% των ασθενών, σε ενηλίκους και παιδιά. Τα παιδιά παρουσιάζουν πιο συχνά χρόνια μυοσπάσματα (τικ), καθώς και Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας (ΔΕΠΥ). Όπως και με τους ενηλίκους, στην αιτιολογία της ενέχονται βλάβες στα βασικά γάγγλια και στον φλοιό. Μία από τους κυρίαρχες παθοφυσιολογικές υποθέσεις σήμερα είναι ότι η ΙΨΔ είναι διαταραχή του κυκλώματος φλοιός-θάλαμος-ραβδωτό σώμα-φλοιός. Η νόσος έχει οικογενή χαρακτήρα, κάτι που φαίνεται από τον αυξημένο επιπολασμό ΙΨΔ και ΙΔΨ συμπτωμάτων σε συγγενείς 1ου βαθμού παιδιών με ΙΨΔ. Η γνωσιακή συμπεριφορική θεραπεία είναι πολύ χρήσιμη για τα παιδιά και για τους ενηλίκους. Η επιτυχία τους ως μονοθεραπεία είναι αποτελεσματική στο 50% των παιδιών και εφήβων. Όταν υπάρχει οικογενειακό ιστορικό ΙΨΔ, η μονοθεραπεία με γνωσιακή θεραπεία δεν προσφέρει καλά αποτελέσματα και θα πρέπει να επαυξάνεται με αναστολείς επαναπρόσληψης σεροτονίνης (SSRI). Επιπρόσθετα, η αποτελεσματικότητα των SSRI στη θεραπεία της ΙΨΔ στα παιδιά στηρίζει την υπόθεση ότι οι κεντρικές οδοί της σεροτονίνης σχετίζονται με την παθοφυσιολογία της νόσου. Το ποσοστό απάντησης στους SSRI είναι το ίδιο (70–80%) στα παιδιά και τους ενηλίκους. Αρκετές μελέτες έκβασης ΙΨΔ παιδιών αποδεικνύουν τη χρονιότητα της νόσου. Σ’ αυτές, περίπου το 50% των παιδιών πληρούσαν ακόμη τα κριτήρια της ΙΨΔ, ενώ μόνο το 11% ήταν ελεύθερο συμπτωμάτων. Στοιχεία δυσμενή για την πρόγνωση είναι η διάρκεια, η συννοσηρότητα, η ενδονοσοκομειακή περίθαλψη και η περιορισμένη αρχική θεραπευτική απάντηση. Η έγκαιρη παρέμβαση στο παιδί αλλά και στο οικογενειακό περιβάλλον συνεισφέρουν στην καλύτερη έκβαση της νόσου. Η ΙΨΔ της παιδικής ηλικίας φαίνεται ότι ανήκει σε μία ιδιαίτερη υποομάδα της νόσου με οικογενή επιβάρυνση. Πιστεύεται ωστόσο ότι απαιτούνται περισσότερες μακροχρόνιες μελέτες για να γίνει διαφοροποίηση υποομάδων της ΙΨΔ. Τόσο στην ΙΨΔ των ενηλίκων όσο και σ’ εκείνη των παιδιών χρειάζεται περαιτέρω διαλεύκανση της παθοφυσιολογίας για την επιτυχέστερη αντιμετώπισή τους.

Λέξεις ευρετηρίου: Παθοφυσιολογία, οικογενειακές μελέτες, συννοσηρότητα, θεραπεία, πρόγνωση.

Μ. Λιακοπούλου (σελίδα 101) - Πλήρες άρθρο