Η παιδική σχιζοφρένεια είναι µια σπάνια κατάσταση. Η τυπική κλινική της εικόνα συναντάται 50 φορές σπανιότερα απ' ό,τι η σχιζοφρένεια ενηλίκων. Τα τελευταία χρόνια, η έρευνα έχει στραφεί στη µελέτη των πρόδροµων σηµείων που προσδιορίζουν τις οµάδες παιδιών υψηλού κινδύνου που πρόκειται στην εφηβεία ή στην αρχή της ενήλικης ζωής να εκδηλώσουν σχιζοφρένεια. Ένα κοινό εύρηµα είναι ότι αυτά τα παιδιά παρουσιάζουν συχνά αναπτυξιακές διαταραχές και προβλήµατα συµπεριφοράς. 'Ήδη από τους πρώτους µήνες της ζωής τους διαπιστώνονται χαµηλά επίπεδα δραστηριότητας, ακραίες µεταβολές διεγερσιµότητας, κινητική ανωριµότητα και χαµηλός µυϊκός τόνος. Οι αναπτυξιακές διαταραχές περιλαµβάνουν καθυστερήσεις στην εξέλιξη του λόγου και νευρο-κινητικές διαταραχές. Ο λόγος µπορεί να υπολείπεται ή να παρατηρείται ιδιάζουσα χρήση των λέξεων και σχηµατισµός νεολογισµών. Οι νευρο-κινητικές διαταραχές είναι κυρίως απαρτιωτικές και διαπιστώνονται στις δοκιµασίες που ελέγχουν την κινητική δεξιότητα, τη συνέργεια των λεπτών κινήσεων και τον αισθητηριο-κινητικό συντονισµό. Γνωσιακές διαταραχές γίνονται εµφανείς στην αρχή της σχολικής φοίτησης. Παρατηρείται συχνά διάσπαση προσοχής και αδυναµία αποκλεισµού των µη σχετικών ερεθισµάτων. Η σχολική αποτυχία είναι συχνή και συνοδεύεται από διαταραχές της συµπεριφοράς στο πλαίσιο του σχολείου, κυρίως επιθετικότητα και έλλειψη αυτο-ελέγχου. Η κοινωνική αποµόνωση προέρχεται από την αποτυχία χρησιµοποίησης κοινωνικά αποδεκτών τρόπων επικοινωνίας.
Ε. Λαζαράτου, Δ.Κ. Αναγνωστόπουλος (σελίδα 86) - Πλήρες άρθρο